جمعه شب مورخ 18/2/88 نوشتن مطلبي درباره حضور هنرمندان راديو در تلويزيون را شروع كردم.متن به انتها نرسيده بود پشيمان شدم. انشاءالله در فرصت ديگري مطلب و دليل تعويق آن را به عرض خواهم رساند. پس از آن بهتر ديدم درباره چرايي رفتن هنرمندان راديو به تلويزيون با دوستان به بحث بپردازم.
اگر اولين گمانه دستمزد باشد، در اين صورت چگونه مي توانيد معادله هاي زير را حل كنيد:
1- به ندرت هنرمندان راديو در ابتدا با تهيه كننده تلويزيون از ميزان دستمزد بحثي به ميان مي آورند.
2- گاهي دستمزدهاي پرداخت شده در مقياس كار تلويزيوني خيلي بيشتر از دستمزد مشابه در راديو نيست.
3- موقتي بودن كار در تلويزيون به دلايل گوناگون بعلاوه بسته بودن راه برگشت به راديو، هنرمندان راديو را با خطر از دست دادن كار و دريافت مبالغ مالي هرچند كم اما پايدار مواجه مي سازد
4- گاهي بعد از يكسال از فعاليت هنوز تهيه كننده تلويزيوني نتوانسته وجهي براي دستمزد پرداخت كند. 
نكات فوق و ديگر دلايلي از اين نوع كه در سينه بچه هاي راديو وجود دارد، سبب مي شود مسائل مالي را در درجه اول اهميت قرار ندهيم، البته نبايد به عنوان عامل ثانوي از آن به سهولت گذشت.
در مقاله: دو رسانه رو در رو، راديو و تئاتر، بر آن بودم كه تفاوت ماهوي اين دو رسانه را نشان دهم. بخش كوتاهي از آن شايد بتواند دليل كافي براي تفسير حضور هنرمندان راديو در تلويزيون را ارائه دهد.
سه رسانه تئاتر، راديو و تلويزيون را حداقل از دو جهت مي توان مورد توجه قرار داد:اول نقش و مرتبت اجتماعي كه از آن برخوردار هستند و دوم درجه پچيدگي هنري آن براي يك هنرمند . اين دو، معيارهاي ساده اي هستند كه به ما نشان مي دهند چرا هنرمندان يك رسانه به رسانه ديگر مراجعه دارند.
ممكن است برخي نيازهاي زيستي و زندگي را دليل اصلي بدانند، اما اين دليل كافي نيست؛زيرا گاهي حضور در ديگر رسانه ها حتي موجب لطمه به فعاليت هاي اصلي آنها نيز مي شود.
اين سه رسانه از جهت شأن اجتماعي و موقعيتي كه درحوزه عمومي دارند متفاوت هستند. به نظر ميرسد تلويزيون را بايد در صدر قرار داد كه انبوه توده ها اسير دست بسته آن هستند و سپس راديو قرار مي گيرد با ضريب نفوذ كمتر از تلويزيون و پس از اين دو، تئاتر قرار ميگيرد كه مخاطب آن محدود به سالن هاي نمايش است.
حركت بازيگران تئاتر و راديو به تلويزيون از يك جهت به اين دليل است كه در اين رسانه مي توانند هنر و مهارت هاي خود را براي تعداد بيشتري از مردم و گاهي تمام مردم يك شهر يا كشور نشان دهند. آنها بدين ترتيب هويت حرفه اي خود را بسط مي دهند و رضايتمندي بيشتري از اين شغل هنري در خود ايجاد مي نمايند.
از جهت درجه هنري و صعوبت و سختي كار ، تئاتر در رده نخست جايي دست نيافتني دارد و پس از آن راديو قرار مي گيرد و بعد تلويزيون. راديو از اين جهت قبل از تلويزيون است، چون رسانه اي است كه تحولات و تغييرات تكنولوژيكي بر تبديل انديشه به پيام راديويي تأثير چنداني ندارد. لذا رسانه اي است كه در پيچيدگي انديشه اي قرار دارد، حال آن كه تلويزيون كاملاًاسير فناوري جديد است و بسياري از تكنولوژيست ها اداره كننده بخش هاي مهمي از يك برنامه تلويزيوني هستند. به معناي ديگر، مهارت هاي تكنولوژيكي جايگزين مهارت هاي هنري شده است.
اما حركت بازيگران تلويزيون به سمت تئاتر و راديو در واقع براي شفاي احساس ناخوشايند سطح هنري است. بدين ترتيب هركس مي تواند ضمن بازي در تلويزيون با بازي در تئاتر و يا راديو جايگاه حرفه اي خود را ارتقا دهد و خود را در مقايسه با ديگر رقيبان حرفه اي تر معرفي نمايد.
به ديگر سخن اهل هنر تاب و توان مستوري ندارند. لذا از رسانه تلويزيون يا سينما كه درجه عموميت بيشتري دارند براي نشان دادن هنرشان استفاده مي كنند.

شايد به همين دليل هنرمندان راديو تمايل زيادي براي حضور در رسانه تلويزيون دارند. آن ها مي خواهند جلوه  هنرشان گستره عامي پيدا كند. به همين علت اگر مناعت طبع هنرمند كمتر از هنرش باشد، ممكن است مورد سوء استفاده قرار گيرد.